GEDACHTENISZONDAG 2024

GEDACHTENISZONDAG 2023

‘Zo spraken de mensen die ontzag voor de Heer hadden tegen elkaar en de Heer hoorde het en luisterde aandachtig. In zijn bijzijn werden in een boek de namen van de mensen opgetekend die ontzag voor de Heer hadden en zijn naam hoogachtten. Op de dag die Ik voorbereid heb -zegt de Heer van de hemelse machten – zullen zij mijn eigendom zijn.’ Maleachi 3:16 en 17

Mensen vergeten snel. Velen hebben dat ervaren. Verdriet wat je leven in een klap veranderde, een verlies wat je hebt geleden ..….na een jaar willen veel mensen daar niet meer met je over praten. Het leven gaat door, je moet vooruit kijken. En we weten dat dat zo is, maar de herinnering gaat ook door. Het verdriet is nooit voorbij. De pijn blijft. Soms heel heftig, soms als een gevoel van nostalgie, maar het litteken blijft. En zomaar ineens kan het weer een open wond zijn, rauw en schrijnend.

Als we getroffen worden door verdriet en lijden kun je het gevoel hebben dat God ver weg is. Een kaart met een bemoediging, een teken dat er aan je gedacht wordt, prachtig! Maar soms het zegt je niets. Het zou je moeten troosten en helpen vertrouwen op God. Te denken aan Wie Hij is en aan alles wat Hij heeft gedaan. Maar je kunt het niet.

Verdriet vraagt om erkenning. Dat het er mag zijn. Als het maar niet vergeten wordt. Wij gedenken ons verdriet, onze teleurstellingen. Ook al is het duizendmaal waar dat we weer verder moeten. Het is nodig te gedenken. Voor onszelf, voor en met elkaar. Het is heilzaam om de daden van God te gedenken. Daarin kunnen we geconfronteerd worden met de verbijsterende vraag: ‘Gedenkt God eigenlijk zelf wel?’ Gedenken in de Bijbel is niet alleen maar, herinneren. Het is ook doen. Handelen naar die herinnering. Bijvoorbeeld: als God zegt: ‘Gedenk de sabbat’ dan bedoelt Hij niet dat je er alleen aan moet denken dat het sabbat is, maar dat je handelt volgens de regel van de sabbat. Als God gedenkt, betekent het dat Hij gaat optreden om mensen in nood te helpen. Dat brengt ons bij de vraag: en als God niets doet, gedenkt Hij dan wel? In zo’n toestand kun je je soms bevinden.

Zo hebben we zondag 26 november 2023 de mensen herdacht die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn en een kaars voor hen aangestoken. 

UITLEG LITURGISCHE SCHIKKING

Op de ze laatste zondag van het kerkelijk jaar klinken nog eenmaal de namen van degenen die in dit kerkelijk jaar zijn overleden.
Zij bepalen ons bij de begrenzing en voltooiing van het leven.
Wij mensen zijn tijdelijk. Maar, zo vieren we op deze zondag, het leven eindigt niet bij de dood.
Het leven keert terug tot God, de Eeuwige. Wij zijn tijdelijk, God is eeuwig.
De stenen in deze schepping verbeelden de dood, het eindige, maar zijn de stenen echt wel zo dood als we denken. Als we goed kijken zien we levende steentjes tussen de stenen. Deze steentjes zijn plantjes met de naam lithos en kunnen tot bloei komen.
Het leven eindigt dus niet bij de dood.
De orchideeën in de schikking symboliseren eeuwigheid, liefde en onsterfelijkheid.
Voor iedere genoemde overledene is er een orchidee in de schikking, die benadrukt dat de liefde voor de overledene blijvend is en hun geest voortleeft in de harten van degenen die hen hebben gekend.
Ook is er een bloem voor alle overledenen die hen zijn voorgegaan, want ook zij leven voort in de harten van hun dierbaren.

GEDACHTENISZONDAG 2022

Zondag 20 november is het Eeuwigheidszondag. De laatste zondag van het kerkelijk jaar, de zondag voordat de adventstijd begint. Eeuwigheidszondag zet ons stil bij ons broze en kwetsbare bestaan - een mensenleven is eindig. In het ritueel van eeuwigheidszondag noemen we de namen van hen die ons in het afgelopen jaar ontvallen zijn. Nabestaanden steken een kaars aan en ook iedereen die in de kerk is, wordt uitgenodigd een kaarsje aan te steken voor geliefden die gestorven zijn en gemist worden. Het is altijd een indrukwekkende dienst waarin iedereen kan deelnemen aan dit ritueel waar verdriet mag zijn, maar waar ook troost gevonden kan worden. Er is méér dan deze tijd, dit aardse bestaan. God kent ons leven en laat ons niet los, ook niet over de grens van de dood. In de kerk vertrouwen we onze doden toe aan Gods eeuwige liefde. 

Het is heel bijzonder dat we dit jaar (tot op het moment dat ik dit schrijf 11/11) geen gemeentelid moesten afstaan aan de dood. Reden tot dankbaarheid! We mogen elke dag nog leven voor God onze Heer. Dat kan je zomaar stil maken en verwonderd. Groot is zijn trouw, aan ons betoond.

Evengoed staan we op Eeuwigheidszondag een ogenblik stil, steken een kaarsje aan, denken met liefde terug aan dierbaren en kijken hoopvol vooruit naar de toekomst.

Dit is mijn troost, ik ben geborgen in God die mijn ontfermer is.

Hij kent mijn droefheid en mijn zorgen, mijn moeiten kent Hij, mijn gemis.

Het is zijn wonderlijke trouw waar ik met heel mijn hart op bouw.

God heeft tot vreugde ons geschapen en niet tot vrees en treurigheid.

Hij gaat een nieuwe wereld maken, dan is de rampspoed uit de tijd.

Wie liefdevol de Heer verwacht, schenkt Hij een lofzang in de nacht.

Gods weg is hoger dan mijn wegen, ik leg mijn kleine mensenhand,

omdat ik hunker naar zijn zegen, in zijn getrouwe vaderhand.

Mijn Vader, Hij verlaat mij niet, Hij is mijn licht, Hij is mijn lied.

   Jaap Zijlstra

GEDACHTENISZONDAG 2021

‘Zo spraken de mensen die ontzag voor de Heer hadden tegen elkaar en de Heer hoorde het en luisterde aandachtig. In zijn bijzijn werden in een boek de namen van de mensen opgetekend die ontzag voor de Heer hadden en zijn naam hoogachtten. Op de dag die Ik voorbereid heb -zegt de Heer van de hemelse machten – zullen zij mijn eigendom zijn.’ Maleachi 3:16 en 17

Mensen vergeten snel. Velen hebben dat ervaren. Verdriet wat je leven in een klap veranderde, een verlies wat je hebt geleden ..….na een jaar willen veel mensen daar niet meer met je over praten. Het leven gaat door, je moet vooruit kijken. En we weten dat dat zo is, maar de herinnering gaat ook door. Het verdriet is nooit voorbij. De pijn blijft. Soms heel heftig, soms als een gevoel van nostalgie, maar het litteken blijft. En zomaar ineens kan het weer een open wond zijn, rauw en schrijnend.

Als we getroffen worden door verdriet en lijden kun je het gevoel hebben dat God ver weg is. Een kaart met een bemoediging, een teken dat er aan je gedacht wordt, prachtig! Maar soms het zegt je niets. Het zou je moeten troosten en helpen vertrouwen op God. Te denken aan Wie Hij is en aan alles wat Hij heeft gedaan. Maar je kunt het niet.

Verdriet vraagt om erkenning. Dat het er mag zijn. Als het maar niet vergeten wordt. Wij gedenken ons verdriet, onze teleurstellingen. Ook al is het duizendmaal waar dat we weer verder moeten. Het is nodig te gedenken. Voor onszelf, voor en met elkaar. Het is heilzaam om de daden van God te gedenken. Daarin kunnen we geconfronteerd worden met de verbijsterende vraag: ‘Gedenkt God eigenlijk zelf wel?’ Gedenken in de Bijbel is niet alleen maar, herinneren. Het is ook doen. Handelen naar die herinnering. Bijvoorbeeld: als God zegt: ‘Gedenk de sabbat’ dan bedoelt Hij niet dat je er alleen aan moet denken dat het sabbat is, maar dat je handelt volgens de regel van de sabbat. Als God gedenkt, betekent het dat Hij gaat optreden om mensen in nood te helpen. Dat brengt ons bij de vraag: en als God niets doet, gedenkt Hij dan wel? In zo’n toestand kun je je soms bevinden.

Zo hebben we zondag 21 november 2021 de mensen herdacht die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn en een kaars voor hen aangestoken.

GEDACHTENISZONDAG 2020

De schikking is gemaakt rondom dode stronken als verwijzing naar de dood.

De paarse besjes en doek als symbool voor het verdriet van hen die gestorven zijn.

De 3 witte rozen in het hart symboliseren de 3 mensen uit onze gemeente die overleden zijn.

En de witte schikking herinnert eraan dat zij zijn geborgen in het Licht.