Stille Zaterdag 2020

Psalm 130:3

Ik heb mijn hoop gevestigd op God de Heer die hoort.

Mijn hart hoezeer onrustig wacht zijn verlossend woord.

Nog meer dan in de nachten wachters het morgenlicht,

blijf ik o Heer, verwachten uw lichtend aangezicht.

De stilste dag in de geschiedenis van deze wereld is onbetwist Stille Zaterdag. De dag nadat Jezus Christus gestorven is aan een kruis. Niet alleen zijn vrienden, maar iedereen die op Golgotha getuige was geweest of ervan hoorde, werd daar stil van. Dit was toch de man die alleen maar het goede voor de mensen zocht? Vooral voor diegenen die niet voor zichzelf konden opkomen: de armen, de blinden, de zieken, de melaatsen? Dit was toch degene die zei dat Hij de Redder van de wereld was en namens God sprak? Stille Zaterdag is écht een dag om daar eens bij stil te staan. Bij wanhoop, bij verlies, bij dat wat je kwijtgeraakt bent. Maar ook bij de vraag: wat is werkelijk waardevol in mijn leven?

Uit de Bijbel: Johannes 19:40-42

Ze wikkelden Jezus’ lichaam met de balsem in linnen, zoals gebruikelijk is bij een Joodse begrafenis. Dichtbij de plaats waar Jezus gekruisigd was lag een olijfgaard, en daar was een nieuw graf, waarin nog nooit iemand begraven was. Omdat het voor de Joden voorbereidingsdag was en dat graf dichtbij was, legden ze Jezus daarin. 

Hoe stil zullen de volgelingen van Jezus zijn geweest. Vandaag is het voor ons Stille Zaterdag. Is elk woord er een teveel? Wie het Paasevangelie aandachtig leest, merkt hoe stil deze zaterdag moet zijn geweest. Alle hoop is de bodem in geslagen. Al het verbindende werk van Jezus – de voetwassing, de wonderen, de woorden vanaf het kruis – het lijkt voor niets. De groep volgelingen is uit elkaar geslagen. Hun geliefde Jezus in het graf. Hij is uiteindelijk net als alle anderen. Er is geen hoop in de wereld.

God in een graf!?

Onmogelijk. Absurd. In Jezus zeggen we het toch. Wat een troost voor wie het leven moet loslaten. Je gaat naar een plek waar de Heer al was. Jezus vervult de Psalmen. ‘Lag ik neer in het dodenrijk – U bent daar’ (Psalm 139:8b). Je bent niet alleen. Zelfs niet in het graf. In alles is Jezus Heer. Let daarom op. Want het evangelie zet een volgende stap. Het maakt de werkelijkheid van Stille Zaterdag tot de onze. We zijn met Christus begraven (Romeinen 6:4a). Herinner je vandaag dat je gedoopt bent.

Uit de Bijbel: Johannes 1:1-5

In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. Het was in het begin bij God. En alles is erdoor ontstaan en zonder dit is niets ontstaan van wat bestaat. In het Woord was leven en het leven was het licht voor de mensen. Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen!

Laten we een kaars aansteken en die voor het raam zetten zodat achter vele ramen in ons dorp gezien zal worden dat het Licht het donker heeft overwonnen.

 

Als je de mogelijkheid hebt luister dan naar het lied: klik hier om te beluisteren

 

Als alles duister is,
ontsteek dan een lichtend vuur

dat nooit meer dooft,
vuur dat nooit meer dooft.

Jezus heeft de regie. De voetwassing en kruisiging worden compleet gemaakt op Stille Zaterdag. Het gaat over verbondenheid tot in het graf. Dat geeft hoop. Eindeloze hoop. Subtiel vertelt Johannes van die hoop op die troosteloze dag. Het was immers een nieuw graf waarin Jezus werd gelegd. Een nieuw graf. Een graf waar eeuwig leven uit komt. 

Doopgedachtenis

In de Paasnacht worden wij teruggebracht naar de oorsprong van onze doop: wij zijn door het water getrokken - een nieuwe geboorte – naar een nieuw leven. Een leven in het licht van Jezus Christus. In deze nacht is ons de kracht van de opstanding geschonken en worden wij geroepen om onze doop te gedenken. Het is ondenkbaar dat een gedoopt mens een gemakkelijke weg zou lopen. Doopgang is diepgang. Wie instemt met zijn of haar doop, belijdt dat hij of zij de weg van het Koninkrijk wil gaan. Dat is het smalle pad in het voetspoor van Jezus, de opgestane Heer.

 

Gebed

Eeuwige God, Schepper van hemel en aarde,

De nacht is voorbij gegaan, de dag is aangebroken.

U hebt het licht dat door U is geschapen bestemd om vooruit te wijzen naar U,

naar uw lichtende waarheid, naar uw liefde en goedheid.

Wij danken U voor deze nacht waarin U licht over ons laat opgaan in Jezus uw Zoon.

We danken U voor de hoop op leven die U in ons wakker hebt geroepen.

Wij danken U dat we uw woord mogen horen en mogen zingen van uw trouw aan ons.

Laat het licht van Christus die verrezen is het donker uit ons leven verdrijven.

Wek ook ons tot leven door uw Geest, dat wij opstaan als zonen en dochters van U en als herboren mensenkinderen U zullen belijden als de God van ons leven Amen.

Lied 637

O vlam van Pasen steek ons aan, de Heer is waarlijk opgestaan!

De Zoon voor wie het duister zwicht, de Zoon is als de zon zo licht!

De oude nacht voorgoed gedood, de toekomst kleurt de morgen rood.

Ziehier hoe God vergevend is en hoe zijn liefde levend is.

 

 Goede Vrijdag 2020

 

Op deze Goede vrijdag steken we een kaars aan terwijl we het sterven van onze Heer gedenken.

 

 

 Klik hier om het lied te beluisteren

 

Je kunt luisteren: Goede Vrijdag  Mattijn Buwalda

 

Zet mij even stil bij Goede Vrijdag
Zet mij even stil op Golgotha
Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk
Iemand die moest sterven in mijn plaats

Maar toch, toch wil ik me uw lijden beseffen
Toch, toch dank ik u dat u mij kwam redden!

U liep de extra mijl
En stierf aan het kruis
U ging door de hel
En ik mag naar huis
U streed de zwaarste strijd
En toch hield u stand
Mijn leven ligt bevrijd
In uw doorboorde hand

Kom me tegemoet Heer in mijn denken

Kom me tegemoet in al mijn trots
Ik red het liefst mezelf
En daarom denk ik dat uw dood vaak met mijn leven botst

Maar toch, toch wil ik me uw lijden beseffen
Toch, toch dank ik u dat u mij kwam redden!

Het is Goede Vrijdag en ik mag naar huis
Het is Goede Vrijdag en nu ben ik thuis

 

Doornenkroon.

 

In het begin schiep God de hemel en de aarde. Hij sprak. Hij deed het.

In Efeziërs 1: 4-5 staat: ‘In Christus heeft God, voordat de wereld gegrondvest werd, ons vol liefde

uitgekozen om voor hem heilig en zuiver te zijn, en hij heeft ons naar zijn wil en verlangen voorbestemd

om in Jezus Christus zijn kinderen te worden’. God dacht al aan u voor Hij ook maar iets schiep.

In de dageraad van de tijd was u al in zijn gedachten. En jij ook. En ik. Terwijl de aarde woest en leeg

was en er duisternis heerste, verlangde Hij naar ons en hield Hij van ons. Het was zijn onveranderlijke

plan een hechte relatie met ons te hebben. Dát was zijn verlangen.

 

De eerste mensen, Adam en Eva, leefden in de hof van Eden. Ze leefden daar in unieke, volmaakte

verbondenheid met hun Schepper. Er was geen stress, haat, opstand, schuld, schaamte of angst.

Er was niets wat de volmaakte harmonie verbrak. Het oorspronkelijke lied van Eden was zuiver, zoals

God het bedoeld had. Heel soms horen wij nog verre, vage echo’s van dat lied van Eden. Maar we

hebben het nooit helemaal gehoord.  Al heel, heel lang niet meer. Het was niet de bedoeling da

het lied ooit zou verstommen. En toch…… aan de rand van het paradijs doemt een schaduw op.

Het kwaad maakt zijn opwachting. 

We weten hoe het verder ging. Ondanks de waarschuwing van God staat Eva onder de takken van

de boom naar verboden vruchten te kijken. De slang strooit wat leugentjes rond, Eva twijfelt, ….plukt

uiteindelijk, eet, geeft Adam ook wat en inderdaad: hun ogen worden geopend voor het kwaad.

Precies zoals de slang beloofd had. Het tragische gevolg van hun keuze is dat opeens de harmonie is verdwenen.

Ze moeten de tuin verlaten omdat ze niet langer leven in overeenstemming met hun Schepper.

Ze gingen hun eigen weg en een ieder van ons is hen daarin gevolgd. Dit is wat God zegt tegen Adam:

‘Je hebt geluisterd naar je vrouw, gegeten van de boom die ik je had verboden.

Vervloekt is de akker om wat jij hebt gedaan, Zwoegen, zul je om ervan te eten, je hele leven lang. 

Dorens en distels zullen er groeien, toch moet je van zijn gewassen leven.

Zweten zul je voor je brood, totdat je terugkeert tot de aarde, waaruit je bent genomen:

stof ben je, tot stof keer je terug.’ 

Pijn. Dood. Zweet. Gezwoeg. Doornen. Dat was een ingrijpende vloek. Dit verhaal van keuzes, rebellie,

excuses en schaamte speelt zich telkens weer af. Het is ons verhaal. Op alle kinderen van Eva kwam deze

vloek.Werken werd zwoegen. Plezier werd verruild voor tranen. Blijdschap stierf weg. De doorns begonnen

te groeien.Lelijke, scherpe, stekende doorns. Doorns staan symbool voor de gevolgen van de zonde.

En we voelen ze met regelmaat steken: schaamte, angst, teleurstelling, bezorgdheid.

Doorns herinneren ons aan wie wij zijn. Kinderen van onze verre voorouders, Adam en Eva,

die hun eigen weg kozen: bij God vandaan. Ze kozen voor de kennis van goed en kwaad.

De enige manier om het kwaad te kennen, is het zelf beleven.

Inmiddels weten we allemaal hoe het is om verstrikt te zitten in doornstruiken.

Diep aangrijpend is het dat deze doornstruiken het materiaal vormen voor de

kroon die Jezus draagt. Soldaten vlochten een kroon van doorntakken en zetten die Jezus op zijn hoofd…………

Vernedering, minachting, spot. Scherpe, stekelige doorns prikten Hem. Verwondden Hem tot bloedens toe.

Pijn. Nog nooit had Hij de scherpe steken gevoeld van de doorns die voortkwamen uit de zonde.

Dat waar wij elke dag mee te maken hebben, kende Hij niet. Schuld? Bezorgdheid? Schaamte? Angst?

Jezus kende de vruchten van de zonde niet………..totdat Hij zonde werd. Voor ons.

De kroon van doorntakken, gemaakt om Hem te bespotten, beeld van al onze zonden die het

hart van Jezus verscheuren. Iedere stap die Hij zette op weg naar het kruis, zette Hij voor ons.

Iedere splinter van het ruwe kruis, die zijn huid doorboorde, verdroeg Hij voor ons.

Elke schreeuwende wond in zijn ziel, accepteerde hij voor ons Elke doorn in zijn kroon, droeg een naam,

die van mij. Jezus voelde de pijn van een ziel die door God was verlaten. Bestaat er een diepere pijn?

Jezus voelde de angst voor de hel. Dat was de laatste doorn. Godverlatenheid.

Waarom? Er was geen andere manier om ons, zijn geliefden te redden. Voor ons ging Hij door de hel.

Hoe was het ook alweer; het was Gods onveranderlijke plan een hechte relatie met zijn kinderen te hebben.

Het verlangen van zijn hart. Maar de mens bepaalde zijn eigen koers, koos zijn eigen weg.

Als sinds Eden kennen we de vloek en de verschrikkelijke kosten van het maken van foute keuzes; scherpe,

stekende doorns. De dood. De dood was het einde.

Verleden tijd! De doornenkroon, het kruis, de godverlatenheid die Jezus vrijwillig op zich nam,

hebben de vloek verbroken. Goddank! Sinds Goede Vrijdag weten we dat niet de dood,

maar Gods eeuwige liefde het laatste woord heeft.

 

Gebed voor Goede vrijdag                                                                        

 

Goede God, trouwe Vader.

 

Op deze avond van Goede Vrijdag danken wij U voor Jezus, uw Zoon. Man van smarten.

Voor de weg die Hij gegaan is voor ons.

Voor de last die Hij droeg, door donkere diepten, volstrekt verlaten.

We bidden U omwille van zijn lijden,

Sterk ons in het geloof dat U ons niet alleen laat.

Dat wij ons kunnen verlaten op U, bij alles wat ons overkomt.

Vandaag en tot aan het einde van onze dagen.   Amen.

 

Marcus 15: 33-37

 

Op het middaguur viel er een duisternis over het hele land die drie uur aanhield.

Aan het einde daarvan, in het negende uur,

riep Jezus met luide stem:’Eloï. Eloï, lema sabachtani’, wat in onze taal betekent: ’Mijn God, mijn God,

waarom hebt U Mij verlaten’. Toen de omstanders dat hoorden, zeiden enkelen van hen: ’Hoor,

Hij roept Elia’. Iemand ging snel een spons halen, doordrenkte die met zure wijn.,

stak de spons op een stok en probeerde Hem te laten drinken, terwijl hij zei:

‘Laten we eens kijken of Elia komt om hem eraf te halen’.

Maar Jezus slaakte een luide kreet en blies de laatste adem uit.

 

We doven onze kaars en zijn stil